Τον τελευταίο καιρό, και ενώ τα μέτωπα υπεράσπισης των Αγράφων από βιομηχανικού τύπου αιολικές εγκαταστάσεις παραμένουν ανοιχτά και κρίσιμα, μια παλιά πρόταση για τη δημιουργία χιονοδρομικού κέντρου άρχισε να διακινείται στους δημοσιογραφικούς κύκλους της πόλης. Ο άνθρωπος ο οποίος έχει βγει μπροστά και επιχειρηματολογεί επ’ αυτής είναι ο πρώην δήμαρχος Δομήνικος Βεριλλής. Η σχετική πρόταση κατατέθηκε το μακρινό 2000 από μια ομάδα πέντε καρδιτσιωτών μηχανικών, οι οποίοι μέσα από διαδικασίες του Τεχνικού Επιμελητηρίου Κεντρικής και Δυτικής Θεσσαλίας ανέλαβαν την καταγραφή, την ιεράρχηση και τη μελέτη αξιοποίησης χώρων κατάλληλων για χιονοδρομικά κέντρα στα βουνά της περιοχής. Η μελέτη αυτή κατέληξε στο Βουτσικάκι και στη θέση «Κουλκουτσάρι» της Καράβας.
Στα μέρη μας υπάρχει μια κακιά συνήθεια. Μια αφηρημένη γκρίνια για την αδικία που υφίσταται αυτός ο νομός από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων, είτε αυτά βρίσκονται στην Αθήνα είτε στην ανατολική Θεσσαλία. Αυτή η γκρίνια, ανεξάρτητα από τον βαθμό που μπορεί να αποτελεί κοινό κτήμα των κατοίκων της πόλης και των χωριών, εκφράζεται από διάφορα δημόσια πρόσωπα, από πρώην δημοτικούς άρχοντες, δημοσιογράφους και εκπροσώπους τοπικών φορέων. Στην πραγματικότητα αυτό που ζητάνε όλοι αυτοί είναι καλύτερες διαμεσολαβήσεις στα κέντρα εξουσίας. Πώς αλλιώς να ερμηνεύσουμε τη συνεχή επίκληση στο συναίσθημα του γνωστού υπουργού που εκλέγει χρόνια τώρα η πόλη για να «πιέσει καταστάσεις», ή στη συνεχή αγανάκτηση που δεν υπάρχουν «δικοί μας» άνθρωποι σε νευραλγικές θέσεις του κρατικού μηχανισμού;
Κομμάτι αυτής της νοοτροπίας είναι και η επιχειρηματολογία για την κατασκευή χιονοδρομικών κέντρων στα Άγραφα. «Όλοι οι γειτονικοί νομοί Τρικάλων, Γρεβενών, Φθιώτιδας, Λάρισας και Μαγνησίας διαθέτουν χιονοδρομικά κέντρα με μεγάλη διαφήμιση που βοηθά την πανελλήνια προβολή και την τουριστική αναβάθμισή τους, γιατί να είναι εδώ απαγορευτική αυτή η δυνατότητα;», αναρωτιέται ο Δ. Βεριλλής σε άρθρο του στο διαδίκτυο. Προφανώς το αντίστροφο ερώτημα, δηλαδή γιατί, ενώ όλοι οι γύρω νομοί έχουν χιονοδρομικά κέντρα που μπορούν να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες των φίλων των οργανωμένων χειμερινών σπορ, να χρειάζεται ακόμη ένα χιονοδρομικό κέντρο σε αυτά τα μέρη, δεν φαίνεται να απασχολεί. Τα χιονοδρομικά κέντρα δεν αποτελούν κάποιες ήπιες παρεμβάσεις στις βουνοκορφές. Οι συγκεκριμένες προτάσεις για τα Άγραφα αναφέρονται σε πίστες, κτιριακές εγκαταστάσεις και θέσεις πάρκινγκ έκτασης 550 στρεμμάτων στο Βουτσικάκι και 650 στρεμμάτων στην Καράβα.
Το ζήτημα των χιονοδρομικών κέντρων στα Άγραφα δεν τίθεται υπό την οπτική ότι υπάρχει μία γενική έλλειψη χιονοδρομικών κέντρων και δεν μπορούν να καλυφθούν οι ανάγκες των φίλων του σκι. Τίθεται υπό μία στενά τοπικιστική και οικονομίστικη οπτική, ότι αφού έχουν οι γειτονικοί νομοί να φτιάξουμε και εμείς δύο για να τους πάρουμε την πελατεία και να αναπτυχθεί και άλλο ο ξενοδοχειακός τουρισμός της λίμνης Πλαστήρα. Αντί να τίθεται το ερώτημα εάν η επέκταση του χιονοδρομικού κέντρου στο Περτούλι προκαλεί περαιτέρω επιβάρυνση της περιοχής, περιβαλλοντικά και κοινωνικά, από την αύξηση του όγκου των τουριστών/πελατών που θα συρρέουν, διαμαρτυρόμαστε γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε και εμείς κάτι ανάλογο. Η επιλογή του ορειβατικού σκι υπάρχει, και σαν πραγματικότητα σήμερα και σαν περαιτέρω προοπτική για αύριο, χωρίς να συνοδεύεται από κτιριακές κατασκευές και διαμορφώσεις, εκμεταλλευόμενη την απέραντη φυσικότητα και ομορφιά των πλαγιών των Αγράφων.
Όσον αφορά τη χρονική συγκυρία που αυτές οι μελέτες ανακινούνται, θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε τουλάχιστον ατυχή. Όταν η υψηλότερη κορυφή των Αγράφων, η Καράβα, έχει μπει στο μάτι των επενδυτών για την κατασκευή αιολικού εργοστασίου, είναι επικίνδυνο να επιχειρηματολογείς ενάντια σε αυτό προτείνοντας μια άλλη παρέμβαση, με τσιμέντο για κτίρια, πάρκινγκ, δρόμους και διαμορφώσεις των πλαγιών της. Τα Άγραφα έχουν μία παρατημένη μικρή χιονοδρομική πίστα στο οροπέδιο του Καραμανώλη, δίπλα στο ορειβατικό καταφύγιο. Εάν κάποιοι κόπτονται τόσο πολύ για το σκι σαν άθλημα ας ασχοληθούν με την αναβάθμιση και αξιοποίησή της. Όπως διαβάσαμε ότι έκανε πρόσφατα το Επιμελητήριο το οποίο συζήτησε τις προοπτικές να δημιουργηθεί εκεί ένα χιονοδρομικό πάρκο με δραστηριότητες για παιδιά και μια σχολή εκμάθησης σκι και σνόουμπορντ.
Ας υποθέσουμε ότι υπάρχουν δύο τρόποι για να διεκδικήσεις τις ανάγκες σου. Ο ένας είναι μέσω της ανάθεσης, επιλέγοντας ανθρώπους που κρίνεις ότι έχουν πρόσβαση στα κέντρα εξουσίας και στα υπουργικά γραφεία. Αυτό που κατά κόρον γίνεται εδώ και πολλά, πολλά χρόνια. Και όταν δεν πετυχαίνει, προκύπτει η γκρίνια του «αδικημένου». Ο άλλος τρόπος είναι μέσω της συλλογικής δυναμικής διεκδίκησής τους. Με επιχειρηματολογία, ανοιχτές συνελεύσεις κατοίκων, συγκεντρώσεις, παρεμβάσεις στις υπηρεσίες, αρνήσεις πληρωμών. Μέσα από την καταστροφή που άφησε πίσω του ο Ιανός δημιουργήθηκε και μία μοναδική δυνατότητα. Αυτή της αναμόρφωσης των κοινωνικών σχέσεων, των τρόπων που μέχρι τότε είχαμε μάθει να συζητάμε, να οργανωνόμαστε και να διεκδικούμε. Δυστυχώς, σχεδόν ενάμιση χρόνο μετά μπορούμε να πούμε ότι αυτή η ευκαιρία έμεινε αναξιοποίητη. Έχουμε μείνει ξανά κάποιοι λίγοι να επιμένουμε. Και οι περισσότεροι να κουνάνε το κεφάλι συγκαταβατικά διαβάζοντας τα διεκδικητικά πρωτοσέλιδα του «Νέου Αγώνα» και τα καταγγελτικά άρθρα του εκδότη του. Είναι και αυτό μία ευκολία, αλίμονο. Αλλά έτσι δεν θα κερδίσουμε ποτέ τίποτα.