Ας πιάσουμε, λοιπόν, το νήμα αυτού του άρθρου από το όνομα με το οποίο έκλεισε το προηγούμενο: Αλεξάκος Φώτης. Δήμαρχος Καρδίτσας μέχρι και πριν έναν μήνα, οπότε και τον διαδέχτηκε ο Βασίλης Τσιάκος, (ο οποίος εκλέχθηκε με ένα ποσοστό σχεδόν 70% στον επαναληπτικό γύρο των εκλογών του Μαΐου). Ο Αλεξάκος δεν αποτελεί κάποιο καινούργιο πρόσωπο στην πολιτική ιστορία του θεσσαλικού κάμπου. Εάν προσπεράσουμε τη «σταδιοδρομία» του στην τοπική κοινότητα του Αμάραντου έχει περάσει από διάφορες θέσεις σε επίπεδο περιφέρειας (και σαν νομάρχης το 2007) για να εκλεγεί δήμαρχος της πόλης το 2014.
Ο Αλεξάκος ενεγράφη στην κοινωνική ιστορία της Καρδίτσας σαν τον πρώτο θεσμικό φορέα της περιοχής που υπέγραψε για το έργο λεηλασίας των Αγράφων. Ήταν μία επιλογή που δεν προέκυψε απλά από τη θεσμική του θέση τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή αλλά την υπερασπίστηκε και πολιτικά. Εάν εξετάσουμε, ωστόσο, τα γεγονότα μέσα από μια οπτική που λέει ότι το κράτος (και οι μηχανισμοί του) έχουν συνέχεια, δε μπορούμε να αποδώσουμε σε χρονικές τυχαιότητες τα όσα συνέβησαν, αλλά να τα επανατοποθετήσουμε σε μία σειρά.
Υπάρχει κάτι που γυροφέρνε εκείνες τις ημέρες του Αυγούστου στα στόματα πολλών τριγύρω. Το ερώτημα «πόσα τσέπωσε» για να κάνει τη δημοπρασία εικοσιπέντε ημέρες πριν το τέλος της θητείας του. Φυσικά το ερώτημα αυτό θα παραμείνει αναπάντητο, ούτε καν ως προς το αριθμητικό του σκέλος, αλλά ως προς τη βάση της εκκίνησής του: ότι ο δήμαρχος χρηματίστηκε από τις εταιρείες. Μπορεί αυτή η άποψη να εκπορεύεται από μια μακρά εμπειρία άλλων μεγάλων κατασκευαστικών έργων που συναντούσαν τοπικές αντιστάσεις και οι χρηματισμοί ήταν «προαπαιτούμενα» για να ξεπεραστούν διάφοροι σκόπελοι, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με υποθέσεις και όχι με τεκμήρια. Υπάρχουν όμως δύο-τρία πράγματα στα οποία θα θέλαμε να σταθούμε και πιστεύουμε ότι έχουν τη σημασία τους.
Ο Αλεξάκος ήταν ένα καμμένο χαρτί. Διανύοντας τις τελευταίες ημέρες της θητείας του και με την ήδη ειλημμένη απόφαση να μην ασχοληθεί με την πολιτική περαιτέρω (ακόμα και εάν αυτό δημοσιοποιήθηκε προς το τέλος των γεγονότων) ήταν ο ιδανικός πολιτικός παράγοντας για να κάνει την «βρώμικη δουλειά». Μηδέν (πολιτικό) ρίσκο, μηδέν (πολιτικές) συνέπειες. Και η επόμενη δημοτική αρχή, με κατατεθημένη θέση εναντίον των έργων στα Άγραφα, να βρίσκεται προ τετελεσμένων γεγονότων. Και να έχει περιορισμένες κινήσεις να κάνει στη σκακιέρα.
Εάν ο Αλεξάκος είναι άνθρωπος των εταιρειών (υπό ένα συνωμοσιολογικό πρίσμα) αυτό δεν μπορούμε να το πούμε. Ότι ο Αλεξάκος όμως είναι ένας άνθρωπος που συνεργάστηκε με τις εταιρειες οι οποίες ακόμα και τον Αύγουστο έδειχναν τις προθέσεις τους το έργο να συνεχιστεί με γοργά βήματα (ακόμα και εάν εκρεμμεί η ΕΟΑ) αυτό μπορούμε να το πούμε με βεβαιότητα. Έτσι, λοιπόν, στην Καρδίτσα αυτόν τον Αύγουστο, ο παραδοσιακά «νεκρός πολιτικός χρόνος» της εποχής δεν υπήρξε. Οι επενδυτές και οι σύμμαχοί τους δούλευαν στο φουλ για τον σκοπό τους, είτε στις αίθουσες του δημαρχείου, είτε στις κορυφές των βουνών. Και αυτό είναι κάτι που μπορεί να καταλογιστεί πολιτικά στον Αλεξάκο.
Και η νέα δημοτική αρχή; Ο Τσιάκος μαζί με τους άλλους τέσσερις δημάρχους του νομού (Καρδαμπίκης-Αγράφων, Νάνος-λίμνης Πλαστήρα, Στάθης-Μουζακίου, Στεργίου-Αργιθέας) εξέδωσαν μέσα στο καλοκαίρι ένα κείμενο σχετικά με την εγκατάσταση ανεμογεννητριών στην περιοχή. Ένα κείμενο το οποίο αφενός απαιτεί να μην γίνουν τα έργα (και παράλληλα να εξαιρεθούν από ζώνες αιολικής προτεραιότητας) στα Άγραφα και στην Αργιθέα (βλέπε τοπικός προσοδισμός), και αφετέρου ζητάει τη διενέργεια μιας νέας περιβαλλοντικής μελέτης που θα τεθεί σε διαβούλευση με τους τοπικούς φορείς και τους πολίτες. Ο Τσιάκος, που εξασφάλισε την επίσημη στήριξη της ΝΔ, δεν ήταν ένα τυχαίο όνομα υποψηφίου. Για χάρη του, σε δημόσια εκδήλωση, βουλευτικά στελέχη της κυβέρνησης παραβρέθηκαν για να τον στηρίξουν και να βγάλουν στη σέντρα τους άλλους δύο υποψήφιους, επίσης νεοδημοκράτες, Παπαλό και Γκαβογιάννη. Μια κίνηση που είναι δηλωτική της διασύνδεσης και αποδοχής που έχει ο νέος δήμαρχος με το κομματικό (και κυβερνητικό) δεξιό μηχανισμό. Απέναντι σε αυτόν τον μηχανισμό είναι ένα ερώτημα εάν θα κινηθεί με όρους αντιπαραθετικούς (πόσο μάλλον ρηξιακούς, που απαιτούνται για ένα τόσο μεγάλο επενδυτικό σχέδιο). Και όλοι ξέρουμε ποια είναι η άποψη του κυβερνητικού μηχανισμού για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας γενικά και την αιολική βιομηχανία ειδικότερα. Ο Τσιάκος παράλληλα κουβαλάει στην πλάτη του και την έγκριση των περιβαλλοντικών όρων του έργου το 2011 από το Περιφερειακό Συμβούλιο, ύστερα από δική του θετική εισήγηση από τη θέση του αντιπεριφερειάρχη. Ο Τσιάκος, επίσης, κουβαλάει σα καλό του συνεργάτη τον νυν περιφερειάρχη Θεσσαλίας Αγοραστό, ο οποίος πριν λίγες ημέρες ζήτησε από την κυβέρνηση να του δώσει τον Αχελώο για να τον εκτρέψει! Για να έχουμε μια ιδέα του πώς διάφοροι τοπικοί παράγοντες αντιλαμβάνονται τη φύση (και κατ΄επέκταση και τους αγώνες που δίνονται για την υπεράσπισή της).
Το κράτος έχει συνέχεια γράφαμε στην αρχή του άρθρου. Ο νέος δήμαρχος φρόντισε να μας το υπενθυμίσει με τον δικό του τρόπο, λέγοντας ότι υπό το νέο του αξίωμα θα πρέπει να εξετάσει σε τί στάδιο βρίσκεται η όλη διαδικασία και τί μπορεί να κάνει κινούμενος μέσα σε αυτό το πλαίσιο νομιμότητας που απαιτείται από ένα δημοτικό συμβούλιο. Πράγματα απλά, συγκεκριμένα και αυτονόητα. Ο νόμος, η γραφειοκρατία, η προηγούμενη δημοτική αρχή που έκανε το τάδε και δεν μας δίνει περιθώριο κινήσεων. Μια πρώτη γεύση για το τί να (μην) περιμένουμε τις επόμενες εβδομάδες; Μία προτροπή για να οργανώσουμε την υπεράσπιση των βουνοκορφών και των πηγών πάνω σε μία αυτόνομη βάση.