Διαβάζω πολλά και διάφορα πράγματα που γράφονται για τις ανεμογεννήτριες. Τον τελευταίο καιρό, πριν την πανδημία αλλά και μετά, έχουμε κατακλεισθεί από έντυπα ποικίλης ύλης, περιοδικά ευρείας κυκλοφορίας, τηλεόραση, ιδιαίτερα αφιερώματα του τύπου, που μιλούν όλο και περισσότερο άμεσα ή έμμεσα για τα οφέλη της αιολικής ενέργειας, τις γνωστές ΑΠΕ.
Οι διαφημίσεις στην τηλεόραση, που έχουν θέμα ή περίπου θέμα τους την ανάπτυξη, ό,τι έχει να κάνει με την ανάπτυξη του τόπου, περνάει από τις ανεμογεννήτριες. Όλες, σχεδόν όλες, τελειώνουν με πλάνα ανεμογεννητριών σε φόντο χρωμάτων δειλινών. Θα έλεγα ότι οι διαφημιστές το σπρώχνουν λίγο παραπάνω και το παρουσιάζουν ως κάτι το ρομαντικό. Η ζωή γυρίζει, αλλάζει, χέρι–χέρι με την νέα τεχνολογία, αθόρυβα, όπως γυρίζει η μηχανή. Ο θόρυβος των ανεμογεννητριών απουσιάζει από την διαφήμιση και στην θέση της μάς ταξιδεύει μουσική new age.
Στον τύπο, άρθρα εμφανίζονται, αφιερώματα εταιρειών, που δραστηριοποιούνται στον χώρο της πράσινης ενέργειας, με συνεχιζόμενες κατ’ επανάληψη δημοσιεύσεις. Έχουν οικειοποιηθεί, η κάθε μια και όλες μαζί, τον χώρο και όπου θέλουν εγκαθίστανται, π.χ. προτιμούν τα ορεινά γιατί έχουν «ακούσει» ότι εκεί είναι πιο απόμερα και πιο «φυσερά». Μιλάμε για ολοκληρωμένες, επιστημονικές μελέτες φαρδιά–πλατιά! Παράδειγμα, διαβάζω: «Ηγέτιδα η Ελλάδα στην πράσινη οικονομία». «Οι ευκαιρίες για τη χώρα στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειες, οι προκλήσεις και οι επενδύσεις μαμούθ από ισχυρούς παίκτες της αγοράς – η άνοδος ρεκόρ, οι εκτιμήσεις για τα επόμενα χρόνια και οι διαγωνισμοί που βρίσκονται σε εξέλιξη»… «Οι όμιλοι θέλουν ΑΠΕ, γιατί οι ενεργειακοί κολοσσοί επενδύουν στις ανανεώσιμες πηγές. Οι εκτιμήσεις για τα επόμενα χρόνια και οι στόχοι μέσα από την έκθεση της Goldman Sachs», «οι πράσινες επενδύσεις των μεγάλων ευρωπαϊκών ενεργειακών ομίλων σε υποδομές πρέπει να αυξηθούν κατά περίπου 200%»…, «πρόσφατα ο διεθνής οίκος αναθεώρησε τις επενδύσεις που απαιτούνται για την υλοποίηση του Green Deal μέχρι το 2050 στα 10 τρις. Ευρώ, τα 6 τρις ευρώ από τα οποία θα προέλθουν από τον ιδιωτικό τομέα (το 24% για νέες εγκαταστάσεις ΑΠΕ, το 8% για τα δίκτυα μεταφοράς διανομής, το 11% για μπαταρίες κ.ο.κ.). Στην διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας τα αιολικά και φωτοβολταϊκά πάρκα στην Ευρώπη ήταν συνολικής ισχύος περί τα 20 GW ετησίως». «Για να επιτευχθεί ο στόχος του Green Deal για μηδενικές εκπομπές μέχρι το 2050, πρέπει κάθε χρόνο, από το 2031 μέχρι το 2050, να προστίθενται στην Ε.Ε. μονάδες ΑΠΕ ισχύος κοντά στο 90 GW» (Αφιέρωμα Ενέργεια, Σάββατο, 13 Φεβρουαρίου 2021, ειδικό ένθετο).
[…]
Περπατάω καθ’ όδόν για το βουνό, όχι βουνό αλλά λόφο, ύψους 980μ. Δεν έχει όνομα, ως «ανώνυμη» κορφή εμφανίζεται στον χάρτη! Έχω διαβάσει ότι θέλω δυο ώρες για να το ανέβω κατάκορφα και θυμάμαι ότι έκανα δυο ώρες για να φτάσω στα ριζά του από την Αθήνα. Αυτό το «Ανώνυμη» ίσως είναι καλό, να περνά απαρατήρητο.
Μόνος τούτο το πρωϊνό, παίρνω τα πόδια μου ανηφορίζοντας στην ανώνυμη κορφή με συνοδεία πουλιών και κουδούνια προβάτων, αρχικά με βαριά την ανάσα μου αλλά σύντομα βρίσκω ρυθμό. Σταματώ για λίγο και επί τη ευκαιρία ξαπλώνω στο έδαφος, τη στιγμή πού με βρίσκει ο ήλιος. Ησυχία επικρατεί ολόγυρα. Σηκώνομαι και ανηφορίζω ελευθέρας βοσκής, δηλαδή ψάχνοντας εδώ και εκεί να βρω την συνέχεια του ανύπαρκτου μονοπατιού. Καθυστερώ σκύβοντας, συνομιλώ με τα αγριολούλουδα του τόπου, που μόλις τα άγγιξαν οι αχτίνες του ήλιου και βγήκαν και μου μιλήσουν. Μετά βρήκα βράχια και έπρεπε να πιαστώ και να δοκιμαστώ και πάνω που ζωντάνεψα με το παιχνίδι του βράχινου κώνου, βγήκα στην κορφή. Τί ομορφιά! Τα χώματα, τα χρώματα, οι πέτρες, τα βραχώματα, η χαμηλή βλάστηση, οι ευωδιές..
Στην κορφή από πέτρες, στημένος ένας λιτός κώνος ύψους ενός μέτρου και μέσα του ένα χώρος, τόσο όσο να λουφάξει κανείς καθιστός (γιατάκι), προφυλαγμένος από τον αγέρα. Φυσάει, δεν κάνει κρύο αλλά προτιμώ να κάτσω απ’ έξω. Παρατηρώ γύρο μου και βλέπω… ανεμογεννήτριες, μετά διακρίνω άλλα βουνά. Γυρίζω απ’ την άλλη μεριά και βλέπω πύργους πάνω σε βουνά με συστοιχίες ανεμογεννητριών, τα αιολικά πάρκα, που αναπτύχτηκαν με την διαφημιζόμενη πράσινη ανάπτυξη. Εδώ που στέκομαι αρχίζω να νοιώθω μετέωρος. Γύρω μου τα περισσότερα βουνά, ψηλότερα από το δικό μου, αν και από απόσταση, διακρίνονται καθαρά, ξεχωρίζουν. Εγώ ένας μικρός ανθρωπάκος τρικλίζω, παραπατάω, δεν πατάω γερά στο έδαφος, αισθάνομαι ότι πάει και τούτη ή «Ανώνυμη» κορφούλα… θα ισοπεδωθεί. Απορώ πώς παραμένει ανέγγιχτη. Κρύος ιδρώτας με λούζει, ακούω κιόλας το βουητό των γιγάντιων μεταλλικών πουλιών απ’ τα ψηλότερα γύρω μου βουνά, που έχουν μεταλλαχτεί να έρχονται… να πλησιάζουν!
Ο ουρανός ξαφνικά, σκοτεινιάζει. Κατεβάζω το κεφάλι, παίρνω τα πόδια μου και κατηφορίζω σκυφτός και γεμάτος σκέψεις. Δεν βλέπω μπροστά μου, σκέφτομαι μεγαλόφωνα: «δεν θα μείνει τίποτα…». Κάποτε ανεβαίναμε στις κορφές των βουνών και κοιτάζαμε ολόγυρα, τώρα;
* Ο Τάκης Ντάσιος, διδάκτωρ πολιτισμού. γράφει το μπλογκ «Ορεινογραφίες: άνθρωποι και βουνά, βουνά και άνθρωποι» (oreinografies.wordpress.com), και μοιράζεται μαζί μας βουνίσιες ιστορίες στις οποίες πέρα από την κατάκτηση κάποιας κορυφής τον απασχολεί ο τρόπος προσέγγισης κάθε ορεινού συγκροτήματος. Μελετά τη φύση και τους ανθρώπους της. Είναι συγγραφέας του βιβλίου-λευκώματος «Στ’ Άγραφα», εκδόσεις Μίλητος.