Από τη μέρα που θα γεννηθούμε ωσότου πεθάνουμε δεν ξέρω αν είναι δυνατόν να μην δεθείς με ένα ζώο. Άραγε υπάρχει κάποιος στο κόσμο που κοίταξε ζώο στα μάτια και δεν βρήκε μέσα τους τη παιδική του αθωότητα; Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη κουβέντα που μου είχε πει ένας βοσκός στο βουνό πάνω στη συζήτηση που είχαμε για τα άγρια ζώα του δάσους, λέγοντας μου πως “άμα δεις μάτια ζαρκαδιού είναι σαν να ‘χεις δει μάτια αγγέλου”! Το ζώο όχι μόνο δεν είναι υποκατάστατο αλλά για τον άνθρωπο είναι αναντικατάστατο!
Η σύνδεση μαζί του προσφέρει κάτι που δεν μπορούμε να το αντλήσουμε απ’ οπουδήποτε αλλού, ούτε από την σχέση με άλλον άνθρωπο διότι παρέχει στον άνθρωπο την επαφή με το καθαρό, το τίμιο, το άδολο! Η σχέση με το ζώο είναι μια πρότυπη αυθεντική σχέση υπαγορευμένη από την ίδια τη φύση, αυτή που εμείς χρόνια έχουμε χάσει και προσπαθούμε να τη βρούμε, όσο όμως βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι στις μεγαλουπόλεις, κάνοντας βόλτα σε τσιμεντωμένα πάρκα χωρίς πράσινο, ζώντας σε μικρά σπίτια χτισμένα ένα πάνω στο άλλο χωρίς παράθυρο με θέα και κάθε πρωί να τρέχουμε για να προλάβουμε τη δουλειά πάλι εγκλωβισμένοι ανάμεσα στους τέσσερις τοίχους ενός γραφείου ή σε κάποιο μεγάλο εργοστάσιο. Η φύση είναι σίγουρο πως βρίσκεται αρκετά μακριά από εκεί…
Για μας τα παιδιά που μεγαλώσαμε στην μικρή μα γεμάτη ομορφιές επαρχία, έχοντας άσβεστες τις μνήμες του τι θα πει ζωή στο χωριό, γνωρίζουμε πολύ καλά ποια είναι η θέση του ζώου αλλά και ποια ήταν η προσφορά του στο νοικοκυριό και την οικογένεια! Η διατροφή, η ένδυση, η συντροφιά, η φύλαξη, οι δουλειές του χωραφιού ή για να το πω πιο σύντομα όλη η καθημερινότητα ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με αυτά. Καταστάσεις που δυστυχώς πολλοί από εμάς δεν βιώσαμε ούτε θα τις ζήσουμε αφού οι γρήγοροι ρυθμοί ζωής στη πόλη και η αποξένωση μεταξύ των ανθρώπων έχουν δημιουργήσει μια άλλη κοινωνία με εικόνες δυστυχώς βγαλμένες από μία δυστοπία, μακριά από την αληθινή ζωή, τη παρθένα φύση και τα ζώα όπου ήταν η αφορμή για να γράψω αυτό το κείμενο.
Σε αυτό το πλανήτη δεν ήμασταν ούτε θα είμαστε ποτέ μόνοι, γνωρίζοντας καλύτερα τα ζώα θα γνωρίσουμε καλύτερα τον άνθρωπο αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό. Οι ταπεινοί σκύλοι, οι αθόρυβες γάτες, το αηδόνι με το γλυκό κελάηδισμα του, τα ελάφια στα βουνά ή ο θλιμμένος γκιώνης, ένα μικρό κατσικάκι που τρώει το δροσερό χορτάρι είναι οι αγγελιοφόροι της άλλης όχθης ή καλύτερα τα ζώα είναι ό,τι μας έχει μείνει από τον παράδεισο, αυτόν της ψυχής μας κι όχι αυτόν στις αφηγήσεις της εκκλησίας. Το ζώο δεν θα σε προδώσει ποτέ γιατί δεν προδίδει τον εαυτό του, είναι αυτό που είναι, ξέρει αυτά που ξέρει, απόλυτα πράγματα χωρίς αμφιβολίες. Το ζώο δεν ξεχωρίζει αν είσαι πλούσιος ή φτωχός, κλέφτης ή νοικοκύρης, αν ζεις σε μεγάλο ή μικρό σπίτι, δεν δίνει βάση στην ομορφιά ούτε στην ασχήμια σου και η σχέση του μαζί σου είναι σταθερή!
Κάθομαι και λογίζομαι καμιά φορά τον παππού μου, όλη η ζωή του ήταν συνδεδεμένη μαζί τους, από τον πιστό φύλακα σκύλο μέχρι το λύκο που ήθελε να φάει τα πρόβατα, τις κότες και την πονηρή αλεπού που τις περιτριγύριζε ολημερίς, την τυφλή από το ένα μάτι γατούλα και τα χελιδόνια που κάθε άνοιξη έφτιαχναν υπομονετικά σε κάποια γωνία του σπιτιού το δικό τους καλυβάκι. Με όλα αυτά και άλλα τόσα ζούσε καθημερινά σε αρμονία, ήταν όλα μέλη της δικής του κοινωνίας που ήταν πλασμένη με σεβασμό και αγάπη για αυτά, μοιράζοντας τη γη μαζί τους. Όπως όλοι κάποτε ήταν σαν τον παππού, οι άνθρωποι όμως άλλαξαν, εξελίχθηκαν όπως και οι κοινωνίες, η τεχνολογία και η καθημερινότητα, τα ζώα όμως παραμένουν ίδια χωρίς διακυμάνσεις!
Από τότε που γευτήκαμε το δέντρο της Γνώσης δεν είμαστε πλήρης γιατί έχουμε στη συνείδηση μας ότι κάποια μέρα θα πεθάνουμε όπως όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί. Η γνώση αυτή μας αλλοτρίωσε, κάνοντας μας αβέβαιους και αμφίβολους. Μπορεί να απομακρυνθήκαμε από τη φύση, όμως δίπλα μας τα ζώα θα είναι πάντα ένας βράχος σιγουριάς και θα αποτελούν αιώνια τον ομφάλιο λώρο που μας συνδέει με τον αρχέγονο εαυτό μας, τις ρίζες μας… Μια ματιά ή ένα γλυκό χάδι στο αγαπημένο σας ζώο θα σας πείσει!