Ένα πυκνό διήμερο, στην καρδιά του οποίου βρισκόταν η κοινωνικοποίηση της ανάγκης υπεράσπισής των Αγράφων από την αιολική βιομηχανία, ήταν αυτό που πέρασε, το σαββατοκύριακο 18 και 19 Μαΐου. Δεν ήταν ούτε το πρώτο που έχει οργανωθεί όλα αυτά τα χρόνια, ούτε θα είναι και το τελευταίο. Το καθένα όμως έχει την ιδιαιτερότητά του.
Επικυρώνει την αποφασιστικότητα για την υπεράσπιση των βουνών και των νερών των Αγράφων. Εκφράζει την ανάγκη συνάντησης και επικοινωνίας διαφορετικών ανθρώπων, αυτών που αγωνίζονται όλα αυτά τα χρόνια αλλά και των νεότερων που πυκνώνουν τις γραμμές ενός κινήματος που στέκεται μπροστά σε δύσκολα και ανοιχτά περιβαλλοντικά μέτωπα σε ολόκληρη την επαρχία. Δίνει χώρο για την ανταλλαγή εμπειριών και πληροφοριών από διαφορετικά μέρη της επικράτειας, δημιουργώντας μία πολύτιμη συλλογική βάση δεδομένων, αόρατη για ένα ανυποψίαστο μάτι, αλλά απόλυτα ορατή και χρήσιμη όταν μετατρέπεται σε πρώτη ύλη που βοηθάει στην οργάνωση καινούργιων συλλογικοτήτων και πρωτοβουλιών. Υπενθυμίζει ότι αυτός ο αγώνας έχει αφήσει δεκάδες δικαστικές εκκρεμότητες στις πλάτες ανθρώπων και έχει ζορίσει εκατοντάδες άλλους που έχουν εκτεθεί δημόσια με τις απόψεις και τις επιλογές τους στις μικρές επαρχιακές κοινωνίες, δεχόμενοι υλικούς και συναισθηματικούς εκβιασμούς από το κατασκευαστικό κεφάλαιο, τις αστυνομικές ή και τις δημοτικές αρχές. Και κάθε φορά που το κίνημα εμφανίζεται δημόσια, όπως αυτό το σαββατοκύριακο στην πόλη της Καρδίτσας και στα χωριά των Αγράφων, δηλώνει ότι κανείς και καμία δεν είναι μόνοι τους. Ό,τι όσο απλώνεται το σάπιο δίκτυο λεηλασίας της φύσης και οργάνωσης των συμφερόντων του κεφαλαίου άλλο τόσο απλώνεται και το δίκτυο της πολιτικής αλληλεγγύης και της αναμεταξύ μας φροντίδας.
Το πρωί του Σαββάτου μία δυναμική συγκέντρωση στο Παυσίλυπο και μία αντίστοιχη διαδήλωση που ακολούθησε στο κέντρο της πόλης, ανανέωσε ξανά στη δημόσια συζήτηση, με έναν επιτακτικό τρόπο, το ζήτημα της λεηλασίας των Αγράφων από την αιολική βιομηχανία. Μετρώντας ήδη πέντε χρόνια από τις πρώτες μαζικές κινητοποιήσεις του Αυγούστου του 2019, σε μία τοπική κοινωνία κουρασμένη από τις δύο καταστροφικές πλημμύρες που μεσολάβησαν και με συνεχείς μετατοπίσεις και παλινδρομήσεις γύρω από το ζήτημα της πράσινης ανάπτυξης, η μαζική παρουσία 200 διαδηλωτών και διαδηλωτριών ήταν ένα δυνατό στιγμιότυπο του ταξικού ανταγωνισμού σε μία μικρή επαρχιακή πόλη όπου οι αναλύσεις στα καφενεία έχουν παραχωρήσει τη θέση τους στους ωχαδερφισμούς και στην αναζήτηση ατομικών λύσεων.
Το βράδυ της ίδιας ημέρας, στην πόλη, οργανώθηκε από την Ανοιχτή Συνέλευση μουσική εκδήλωση. Την ίδια στιγμή στην Κερασιά της λίμνης Πλαστήρα και στα Πετρίλια της Αργιθέας ο Ελληνικός Ορειβατικός Σύλλογος Καρδίτσας οργάνωσε παράλληλα την πρώτη προβολή του ντοκιμαντέρ του Νίκου Ντουρλιού “Ο αίολος στα Άγραφα”. Όσο έπεφτε το σκοτάδι οι σκόρπιες στάλες λασποβροχής χάνονταν σε έναν έναστρο ουρανό και το μισοφέγγαρο έστηνε ένα παιχνίδι σκιών με τα ελατοδάση και τις κορυφές της Καζάρμα και της Καράβα.
Το πρωί της Κυριακής ήταν σειρά των βουνών να γεμίσουν με κόσμο και κοσμάκη. Το κάλεσμα είχε οριστεί για τις 11 το πρωί στον Αγ. Νικόλαο του Βλασίου για μαζική ανάβαση στο πυροφυλάκιο της Καζάρμα, στην κορυφογραμμή της οποίας σχεδιάζεται η κατασκευή του αιολικού εργοστασίου. Για έναν ακατανόητο λόγο πεζοπορικοί και ορειβατικοί σύλλογοι που συμμετείχαν στην διαμαρτυρία επέλεξαν να ξεκινήσουν την ανάβαση στην κορυφή δύο ώρες νωρίτερα από το επίσημο κάλεσμα με αποτέλεσμα να μην γίνει ποτέ συνάντηση αυτού του κομματιού του κόσμου με εκείνους που ανταποκρίθηκαν στο επίσημο κάλεσμα της διοργάνωσης. Συνολικά κάποιες εκατοντάδες ανθρώπων περπάτησαν στις πλαγιές της Καζάρμα, δηλώνοντας και με αυτόν τον τρόπο την εναντίωσή τους στα σχέδια καταστροφής της.
Το απομεσήμερο της Κυριακής βρήκε τον καθένα και την καθεμιά στους δρόμους της επιστροφής. Κάποιους λίγους για τα ερημωμένα – ξανά, μετά το πάσχα – χωριά των Αγράφων, άλλες για την Καρδίτσα, άλλους για τα Γιάννενα, άλλες για τις υπόλοιπες θεσσαλικές πόλεις που στήριξαν την κινητοποίηση, άλλους για την Αθήνα απ’ όπου είχαν ανέβει καμπόσα λεωφορεία και άλλες για την Θεσσαλονίκη. Όλα αυτά τα δρομολόγια κουβαλούσαν χαμόγελα, εντυπώσεις και βιώματα από αυτές τις δύο ημέρες, σκέψεις που ελπίζουμε να μετουσιωθούν σε πράξεις ικανές να ενώσουν τις κουκίδες ενός περιβαλλοντικού κινήματος που αναπτύσσεται λίγο-λίγο από την πρωτεύουσα μέχρι την περιφέρεια. Και αν τυχόν μας ρωτούσε κάποια για τη δική μας σκέψη κατεβαίνοντας από το Ζυγουρολίβαδο, αυτή ήταν μία: πόσο, μα πόσο, μας έχει λείψει και έχουμε ανάγκη μία συνέλευση του βουνού. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που βρεθήκαμε αυτό το διήμερο όχι απλά να περπατήσουμε στα βουνά με τις πεζοπορικές ή πολιτικές μας ομαδοποιήσεις αλλά να αφιερώσουμε λίγο χρόνο να ανταλλάξουμε απόψεις, να μοιραστούμε τις διαφορές μας, να καταστρώσουμε ένα στοιχειώδες σχέδιο τί θα κάνουμε εάν βρεθούμε μπροστά σε εκείνη την κρίσιμη – και πολύ πιθανή στην υπόθεση της Καζάρμα – στιγμή που οι εργολάβοι αποφασίσουν να ανέβουν στο βουνό. Να συζητήσουμε πολιτικά και οργανωτικά.
Η οργανωτική πρωτοβουλία αυτού του διημέρου ανήκε στην Πρωτοβουλία Αθήνας για την προστασία των Αγράφων, την Επιτροπή Αγώνα Αγραφιωτών και τον Ελληνικό Ορειβατικό Σύλλογο της Καρδίτσας. Στις κινητοποιήσεις καλούσε η Ανοιχτή Συνέλευση ενάντια στην πράσινη ανάπτυξη και τα αιολικά στα Άγραφα, το Δίκτυο φορέων και πολιτών για την προστασία των Αγράφων, η Κίνηση Πολιτών για τα αιολικά στις ΔΕ Φουρνά και Κτημενίων και ένα πλήθος πολιτιστικών συλλόγων χωριών της περιοχής. Από την ευρύτερη γειτονιά μας συμμετείχαν η Συνέλευση υπεράσπισης του Πηλίου από την αιολική βιομηχανία, η Ανοιχτή συνέλευση ενάντια στην ενεργειακή λεηλασία από τα Γιάννινα και κόσμος από συλλογικότητες της Λάρισας. Καλέσματα έβγαλαν ορειβατικοί και πεζοπορικοί σύλλογοι της Αθήνας (Αθηναϊκός Ορειβατικός Σύλλογος, Πεζοπορικός Όμιλος Αθηνών, ΕΟΣ Ηλιούπολης, ΣΕΟ Αθήνας) και της Θεσσαλονίκης (ΣΕΟ Θεσσαλονίκης). Η Αντιεξουσιαστική Κίνηση οργάνωσε τριήμερο εκδηλώσεων στο Ορειβατικό Καταφύγιο.
Το διήμερο των εκδηλώσεων καλύφθηκε σε όσο το δυνατόν πιο άμεσο χρόνο από το περιοδικό μας μέσω Χ.