Η τελευταία ανάρτηση σε αυτό εδώ το μπλογκ έκλεινε με την ερώτηση πόσος κόσμος θα βρεθεί στην πόλη την επόμενη φορά που θα το απαιτήσουν οι περιστάσεις για την υπόθεση των Αγράφων. Ήταν ένα σχήμα λόγου που έθετε αυτή την πραγματικότητα που πολλές φορές αγνοούν τα αστυνομικά και εισαγγελικά γραφεία: ότι οι μηχανορραφίες τους μπορεί να φέρουν και τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που επιδιώκουν. Στην περίπτωσή μας, τη συσπείρωση και το πείσμα του κόσμου που υπερασπίζεται τα βουνά.
Η συγκέντρωση που έγινε το απόγευμα της Τετάρτης στην κεντρική πλατεία αντικατόπτριζε την εικόνα ανθρώπων αποφασισμένων και πεισμωμένων. Οι 150 άνθρωποι που πέρασαν απ΄αυτήν προέρχονταν αποκλειστικά από τη δεξαμενή των κατοίκων της πόλης. Και το μήνυμα το πήραν αυτοί που έπρεπε, καθώς ζώντας στον μικρόκοσμο αυτής της θεσσαλικής γωνιάς γνωρίζουμε τη δυναμική που υποδηλώνει ένα τέτοιο νούμερο ανθρώπων. Είναι μία υπολογίσιμη δύναμη και κάθε φορά που θα βγαίνει στο δρόμο το τοπικό τμήμα θα πρέπει να κινητοποιεί και μια διμοιρία για να φυλάει τα τοπικά γραφεία του υπουργού Τσιάρα (όπως έκανε και την Τετάρτη).
Την Δευτέρα όλοι και όλες μαζί συγκεντρωνόμαστε στο θερινό σινεμά, στις 10.30 το πρωί, για να πάμε συλλογικά στο αστυνομικό τμήμα όπου καλούνται τέσσερις από εμάς για ανωμοτί κατάθεση. Αυτός ο αγώνας δεν είναι ατομικός. Κάθε φορά που θα αγγίζουν έναν από εμάς θα μας βρίσκουν όλους μαζί. Στα αστυνομικά γραφεία, στο κέντρο της πόλης, στα χωριά του νομού, στις ράχες των βουνών. Ραντεβού εκεί.