Μερικές φορές οι καιροί μας στήνουν περίεργα σκηνικά. Μεταφορικά και δυστυχώς στην περίπτωσή μας και κυριολεκτικά. Όσο ετοιμαζόταν η αναβάθμιση του παλιού μας μπλογκ στο site που έχετε αυτή τη στιγμή μπροστά στις οθόνες σας, μια καταστροφική πλημμύρα έπνιξε όλο το νομό της Καρδίτσας, από τα καμποχώρια και την πρωτεύουσα μέχρι τα ορεινά χωριά της λίμνης Πλαστήρα και των Αγράφων. Το νερό και η λάσπη κατέστρεψε σπίτια και σοδειές έτοιμες προς περισυλλογή, αχρήστευσε υποδομές, διέλυσε καταστήματα. Έπνιξε τρεις ανθρώπους, μία γυναίκα στο Μουζάκι, έναν κτηνοτρόφο λίγο έξω απ’ την Καρδίτσα και έναν κάτοικο στην Καστανιά. Άφησε κάποιες εκατοντάδες ανθρώπων στην Αργιθέα και στα Άγραφα αποκλεισμένους, σε κάποιες περιπτώσεις μέχρι και δέκα μέρες μετά, χωρίς ρεύμα ή οδική πρόσβαση. Άφησε χιλιάδες ανθρώπους να παλεύουν για το βασικό εισόδημα, να προσπαθούν να ξεφύγουν από την ανεργία που ήδη κύκλωνε τον νομό. Άφησε και έναν εκνευριστικό απόηχο πολιτικών χειρισμών. Με τις πρωθυπουργικές επισκέψεις την “δεύτερη εργάσιμη ημέρα” και τις τοπικές εξουσίες όχι μόνο να μην ψελλίζουν μία “συγνώμη” αλλά να βγαίνουν στο προσκήνιο με έναν θρασύ τσαμπουκά.
Το χρώμα της Καρδίτσας είναι ακόμα και σήμερα καφέ. Ο αέρας μυρίζει χώμα, κάποιες φορές ακόμα και το νερό που πίνουμε. Στα βουνά τα μηχανήματα ξεμπαζώνουν ποτάμια και δρόμους, ξαναχτίζουν προσβάσεις. Στον κάμπο οι άνθρωποι προσπαθούν να ξαναστήσουν τα νοικοκυριά, να στεγνώσουν έπιπλα και σκεπάσματα. Εκεί αγναντεύουν τα κάποτε καλλιεργήσιμα χωράφια που σήμερα μοιάζουν με μία απέραντη πετρώδη έρημο απ΄τα φερτά υλικά. Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό όλες αυτές τις ημέρες, από τα πρώτα λεπτά της καταστροφής, η αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια δόθηκαν απλόχερα. Από γείτονα σε γειτόνισσα, από συγχωριανό σε συγχωριανή. Από ανθρώπους που μπορεί λόγω τυχαίας γεωγραφικής θέσης του χωριού να μην πλημμύρισαν, από ανθρώπους που έτυχε να μένουν σε ορόφους μίας πολυκατοικίας στην πόλη. Άγνωστα χέρια σμίξανε μέσα σε καταστήματα για το ξελάσπωμά τους. Συμμετείχαν στο συλλογικό μαγείρεμα στο Παυσίλυπο, μέσα από την αυτοοργανωμένη δομή “Ο Άλλος άνθρωπος”, χέρια ντόπιων και προσφύγων που ζουν στην Καρδίτσα. Άγνωστα χέρια και άγνωστα πόδια φτάσανε σε χωριά του κάμπου και των βουνών για να μεταφέρουν είδη πρώτης ανάγκης, μερίδες φαγητού και νερά. Στις συνοικίες της πόλης, στις Καμινάδες και στον Αλιάκ Μαχαλά όλοι βάλανε χέρια να βοηθήσουνε ανθρώπους ξεχασμένους, μοναχικούς, οι οποίοι αρνήθηκαν πεισματικά να εγκαταλείψουν το λασπωμένο τους σπίτι για να πάνε στα ξενοδοχεία που μίσθωσε ο Δήμος. Εκεί ήταν η ζωή τους.
Άγνωστοι φάρυγγες συναντήθηκαν τρεις φορές στον δρόμο (στην κεντρική πλατεία -στις 25 Σεπτέμβρη και στις 5 Οκτώβρη- και έξω από το δημοτικό συμβούλιο στις 2 Οκτώβρη), διεκδικώντας συνολικές και ολοκληρωτικές αποζημιώσεις για τους πληγέντες. Διεκδίκησαν να μην ξεχαστεί η πόλη και πάνω απ΄όλα να μην ξεχάσουμε εμείς τί συνέβη. Και να κρατήσουμε σφιχτά στους λασπωμένους κόρφους μας τα διδάγματα που παρέχει απλόχερα (και λυσσασμένα) η φύση σε εκείνα τα μυαλά που θέλουν να σκίσουν τα βουνά με δρόμους για αιολικές επενδύσεις.
Σε τούτα εδώ τα μέρη οι τοπικές εξουσίες λένε ότι η πλημμύρα τη νύχτα της 18ης Σεπτέμβρη οφείλεται στην “βροχή της χιλιετίας”. Ένας αφηρημένος λόγος περί κλιματικής αλλαγής χρησιμοποιείται για να ξεπλύνει πολιτικές ευθύνες. Φυσικά, άμα έχεις την τύχη με το μέρος σου, μετά το θράσος περισσεύει. Γιατί ήταν η τύχη του τοπικού lockdown που στις 12.30 το βράδυ, όταν έσπασε το ποτάμι και η πόλη γέμισε νερά σε ελάχιστα λεπτά, δεν βρίσκονταν εκατοντάδες ανυποψίαστοι πιτσιρικάδες και πιτσιρίκες στους δρόμους να διασκεδάζουν.
Πολλά θα μπορούσαν να γραφτούν. Δεν θα διστάσουμε. Το δεύτερο φύλλο της εφημερίδας προετοιμαζόταν να βγει αυτές τις πρώτες ημέρες του Οκτώβρη. Αναπόφευκτα, η ύλη του υπέστη αρκετές μετατροπές. Οπότε λίγο χρόνο παραπάνω θα μας επιτρέψετε να τον ζητήσουμε. Μέχρι τότε υπομονή και δύναμη.